Próba listu do Edyty Stein
Miłość i krzyż –
to Twój spadek dla Europy i dla mnie
Droga Edyto, mój czas skłania się ku drugiemu brzegowi,
nie dokonam już tutaj niczego szczególnego. Większość moich marzeń
legła w gruzach. Być może nie miały silnego zaczepienia w skale.
Budowane na grząskich gruntach i w nieprzemyślanych decyzjach,
chwiały się jak zamki z piasku. Zbytnie umiłowanie tego świata i ciągła
ucieczka od cierpienia nie pozwalały wciąż mi dostrzec tego, co było Twoją
siłą i Twoim zwycięstwem. Kochać mniej siebie nie jest wcale tak łatwo.
Kochać bardziej, niźli się kocha, innych − trudne do bólu. Zgorzknienie,
rozczulanie się nad każdym ze swoich słów, niepewności w mowie, niestałości
w czynie i zbytnie umiłowanie swoich racji. To wszystko, czego nie można
zostawić i wyrzec się na zawsze… Ty siłą Boga umiałaś!
Święta Edyto, jakże potrzeba zagłębić się nam w Panu, by rodzącym się
tu o ówdzie demonom powiedzieć nie. Nie we mnie jest moja siła,
nie w świecie jest moja racja. Jakże przyjąć to, a zarazem nie uciekać
od siebie i nie zamykać się przed światem? Nie umiem.
Droga Święta Edyto, jeszcze nie umiem, a mój czas skłania się nieodwracalnie
ku drugiemu brzegowi. Bądź świetlistym znakiem na mej drodze!
–
2017
–
Józefa Drozdowska
–
foto: pixabay.com
_______________
Józefa Drozdowska – ur. 1954 w Jeziorkach koło Augustowa. Poetka, autorka tomików wierszy, książki prozatorskiej „Opowieści z domu pod topolą”, książek dla dzieci oraz prac dotyczących Suwalszczyzny; współredaktorka antologii poetyckich, bibliotekarka, regionalistka, animatorka życia literackiego. Debiutowała w 1978. Wiersze publikowała w czasopismach, antologiach i podręcznikach szkolnych. Należy do Związku Literatów Polskich, Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku i Jamińskiego Zespołu Indeksacyjnego.