Isabelle, mon amour
–
–
KOBIETY MĘŻA
–
Katarzyna Barbara z Radziwiłłów. Żona
pierwsza. Jej portret pędzla de Silverstre każe
wciąż pamiętać. Barbara druga. Nie ma twarzy
ani miejsca w pałacu. Szybko rozwiedziona
–
wskutek zdrady. Jakkolwiek seraj niezliczonych
dam dotąd hetman ma. I Mniszchowa. Ostatnia,
niechętna mi, metresa. Wreszcie ja. Jak w matni.
Bogactwu, niekochaniu, smutkom poślubiona.
–
Więc niech mnie nie potępia obłuda salonów.
Niech milczy hipokryzja. Bo co mi sądzone
– zdarzy się. Jest ktoś miły, komu z całej duszy
–
dziś tylko dłoń podaję. Jutro ulec muszę.
Jeszcze się lękam wiedząc, że i on niestały.
Lecz zdradza me pragnienia serce oszalałe.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).