Pastele
–
Kiedyś, dziecko, zgubiłam kredki. I musiałam
zadany obrazek namalować w zeszycie farbkami.
Były to moje skromne uczniowskie pastele.
I jaka ilustracja dzięki nim się wyłoniła?
Zamazany, nieprecyzyjny, łagodny pejzaż mego wnętrza.
Tak naprawdę ten obrazek, pierwszy, uświadomił mi:
jestem.
Przejrzałam się w nim jak w lustrze. Których rysów twarzy
nie pojęłam? (I nie pojmę nigdy).
Dlaczego stała się w nim łagodność, kiedy we mnie burza?
–
Może wychodzimy z niespełnienia w spełnienie, używając
farbek, naszych szkolnych pasteli.
Godzą nas z nami, z najbliższym i najdalszym światem.
Łagodność jest już wpisana w nazwę: pastele.
Horyzont barwy, rozmazany i nieprecyzyjny,
gdy zabrakło kredki, by nakreślić kontur.
A może kontur, zbyt wyraźny, powoduje naszą osobność
w oswajanym świecie?
Irena Słomińska
foto: pixabay.com
______
Irena Słomińska urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011) Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.