Dwie pieśni
Zostawmy za sobą przebrzmiałe melodie
– ich rzewność przenika do kości,
a sercom rozdartym bólem i tęsknotą
pozwólmy na chwilę radości.
Bo każde z nas własną pieśń nosi, boleśnie
na sercu powierzchni wyrytą.
I wiemy, że jeszcze na uśmiech za wcześnie,
gdy skargi się snują w modlitwach.
Jak ptaki bez gniazda, choć swoje kryjówki
chronimy, samotne azyle,
zwąc domem te ściany, co – patrząc po ludzku
– schronieniem zaledwie na chwilę.
Lecz serc nam nie grzeją te nasze samotnie
w skorupie ukryte ślimaczej,
schowane głęboko, dotkliwie zranione,
miast cieszyć – się żalą i płaczą.
Niechajże więc wierzby płaczące otulą,
gdy nam jest najbliżej do skargi.
Wplątani w gałęzie drzew, lament ten wspólnie
wrzucimy w otchłanie tułacze.
Weź nuty z mej pieśni i wpleć je do swojej,
gdy właśnie akordy już tworzysz –
niech zabrzmi donośnie o porze wieczornej,
nostalgią w duecie zawodząc.
I śpiewa jak ptaki, co w krzewach ciernistych,
aż śmierć kres dniom naszym położy,
pieśń wspólną więc połącz z dwóch serc wydobytą,
nadworny mój kompozytorze…
–
Jadwiga Zgliszewska
–
fot. pixabay.com
–
__________________________________
Jadwiga Zgliszewska – ur. w 1957 roku w Bielsku Podlaskim. Pisze wiersze i opowiadania. Wydała trzy książki: tomik wierszy dla dzieci pt. „Rymowanie Pod Słoneczkiem” (2003), zbiór poezji pt. „Jestem znakiem zapytania” (2004) oraz prozę publicystyczną o charakterze etnograficznym pt. „Między opłotkami. Życie podlaskiej wsi na początku drugiej połowy XX wieku” (2019). Uczestniczka i laureatka licznych konkursach literackich, w tym w Międzynarodowego Konkursu Poetyckego im. C.K. Norwida.. Wiersze jej były publikowane w licznych pokłosiach konkursowych, wydawnictwach prasowych w całym kraju, na portalach internetowych oraz w kilku antologiach. Do tekstów poetyckich autorki pisywano muzykę, głównie szantową i turystyczną. Jedna z piosenek żeglarskich zdobyła sławę międzynarodową. Wiersze jej są również wykorzystywane przez młodzież w konkursach recytatorskich. Obecnie mieszka i tworzy w Białymstoku.