CZARNE MOTYLE
Raz tylko krwisty płomień szarpnął kartek białych
wachlarzem. Potem lekko wionęły ku niebu
czarne płatki skrzydełek. Wśród iskier nieśmiałych
oświetlających ścieżkę cichego pogrzebu.
Życzę im odpoczynku w obłokach. Na chwilę.
Zanim dotrą do celu. Tym bardziej chcę wierzyć
Faulknerowi, gdy mówił, że „przecież motyle
są zbyt lekkie, ażeby mocno się uderzyć”.
Dlaczego w tym momencie odległy o wieki
jawi się – bez odniesień, poza tym, że ogień
– pożar aleksandryjskiej cennej biblioteki,
gdzie podpalano zbiory uznane za wrogie?
W końcu w ogrodzie tylko odeszły w zaświaty
duszyczki rękopisów sonetów. Prywatnych.
–
Krystyna Konecka
_
źródło: repozytorium.uwb.edu.pl
–
fot. pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).