Na śmierć oryla*
–
Tratwy zbite ze sobą żelaznym drutem
płynęły potulnie jedna za drugą, tracąc do wody
ostatnie swe łzy żywiczne.
Schylały się nad nimi odbicia mijanych sosen,
muskała je od czasu do czasu czapla siwa skrzydłem
i wiatry je poganiały sprzęgnięte jak one żelaznym duchem.
–
Na pierwszej z nich stał oryl, od dna odbijał się
drągiem na trzy chłopa wyższym od siebie
i śpiewał od wnętrza wody, po której płynęli,
od wnętrz skutych sosen, od własnych trzewi.
Wiatry goniły po wodzie, po puszczy pieśń jego strudzoną
i ręce czerwone, w pierścieniach odcisków
całowały z zachwytu, to z żalem, to z gniewem.
–
Niebem błękitnym, jak z oleodruku, pierzchały
pierzaste, niczym skrzydła aniołów, chmury.
Czasem zdawało się orylowi, że schodzą one do niego,
że płynie nie wodą, lecz niebem, a głód z niedojedzenia,
co wierci mu w brzuchu dziurę – nirwaną i wstępowaniem do góry.
–
I bliski już był wybawienia się z ciała, co uwierało
przy każdym szarpnięciu drąga, jak niestworzone na niego.
I wtedy zaczynał weselej śpiewać, śpiewały z nim tratwy
i zafascynowane nimi – śpiewało niebo.
Śpiewały z nim lasy i woda śpiewała jak nigdy dotąd
i tylko czapla przejęta krzyknęła, gdy się raptownie pośliznął
a kłodzie sosny i w otchłani kanału zniknął…
–
Augustów, 10.12.1994
–
* Oryl – flisak spławiający drewno Kanałem Augustowskim
–
Józefa Drozdowska
–
fot. pixabay.com
_______________
Józefa Drozdowska – ur. 1954 w Jeziorkach koło Augustowa. Poetka, autorka tomików wierszy, książki prozatorskiej „Opowieści z domu pod topolą”, książek dla dzieci oraz prac dotyczących Suwalszczyzny; współredaktorka antologii poetyckich, bibliotekarka, regionalistka, animatorka życia literackiego. Debiutowała w 1978. Wiersze publikowała w czasopismach, antologiach i podręcznikach szkolnych. Należy do Związku Literatów Polskich, Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku i Jamińskiego Zespołu Indeksacyjnego.