Ziemia
Wilgotna ziemia. Jej próchniczna głębia
staje się dla ciebie, kiedy rozcierasz miąższ
palcami. Ważysz grudki, wąchasz,
próbując ocenić płodność…
Okruch ziemi – maleńki wszechświat,
w którym jak w granulce mieszczą się
nasze uczucia.
Wciąż zmierzamy do niej,
do poczęcia życia, do doznania końca.
Syci nią powracamy do siebie, do domu –
króliczej norki wabiącej wszystkich.
Nie tylko alicje.
Dotyk czaru. Realny, mięsisty, cielesny.
I duchowa mgiełka, która paruje nad
rozoraną skibą. Wiją się dżdżownice
penetrując swoje i nasze światy. Kropelki
powietrza pozwalają glebie oddychać.
Dzielą się oddechem z nami, kiedy ręką
wyrabiamy chleb, wspomnienie tej ziemi,
co zaczyniła w dzieży każdą wolność.
Gdy zamarzły grudy czarnoziemu,
wtuleni we wnętrze siebie, ojcowizny,
pieśni najbliższej, oswajamy śmierć – zimę.
Nasze podstawowe pojęcia rozkwitają –
śnieżynki – gwiazdeczki. W ich misternym
pięknie zawarła się złożoność
życia, świata, śmierci.
Oswoiliśmy cierpienie, rozpad,
żeby wstąpić w wieczność. Która jest
z tej ziemi.
–
Irena Słomińska
–
fot. pixabay.com
–
_________________________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.
