UMARŁE CYWILIZACJE
W kartonowym pudle zleżałe wspomnienie.
Tak naprawdę z kartonowych pudeł składa się
nasz dom. Jego metaforyczne kruche ściany.
Czy bywa chatką Baby Jagi? Z piernika, gdy
manipuluję smakiem? Mąż pogryza lukrowany
świat.
A poza nim się spełnia. Opozycja sensów wobec
kartonowej rzeczywistości. To, co trwałe, przerasta
dom. Tworzenie.
Świat na osnowie duszy. Czy błądzę wiarą
w celowość przenikającej nas wskazówki zegara?
Wskazuje magiczną cyfrę wieczności.
Matematyka sensów sprawdza się w nieskończoności.
Wystarczy uwierzyć.
Czy umarłe cywilizacje przeminęły? Także w nas?
–
Irena Słomińska
–
fot. pixabay.com
_______________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.