TEMPERATURY
Wrą we mnie temperatury. Nawet wtedy,
gdy są ujemne. Odkładają śnieg i lód na sercu.
Wrą – czy to tylko ognisty horyzont wszelkich
wymiarów skali Celsjusza?
W prapamięci wciąż płonie wnętrze Ziemi.
Czy gdy zamarznę, spłonę? Dwa bieguny,
z których każdy dookreśla drugi.
Mateczka – lalka tuli swoje dzieci.
Przysposobiła łono temperatur średnich.
Taniec na linie. Równowagę. Życie.
Na niej oparliśmy swoje szczęście. Na pacynce
w ręku Boga. Jeżeli w to wierzysz, zbłądziłeś.
–
Jedyna prawda, jaką znamy – miłość.
Gdy doprowadzi do temperatury wrzenia lodowce,
czy się spełni?
–
A może powinniśmy, chorzy, unikać wszelkich
temperatur. Zobojętnieć, zaistnieć w prawach rozumu,
nie fizyki.
–
Wypowiadamy wciąż tylko pierwszą literę
z alfabetu świata.
–
Irena Słomińska
–
fot. pixabay.com
–
_______________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.