SZEPCZĄC ZE ŚWIERSZCZEM
Z rozszczekanej ulicy, z wszechwrzeszczących krzyków.
Z roztrzęsionej przestrzeni po wczorajszym deszczu.
W nowiu ostrym księżyca niczym srebrny brzeszczot
przemieszczam się w raj świerszczy i pasikoników.
A one strydulują ku mnie owacyjnie
skrzydełkami. Przyjaźnie szczerzą głaszczki drżące.
Gdyż w onomatopejach polszczyzny świszczącej
są terapeutyczne bezkonkurencyjnie.
Te mistrzowskie pasaże. W ich półszepty pierwsze
wpisują się sonety. I fraszki. I świersze.
Każdy do mnie się świerszczy, błyszczący i złoty
rozszczepianiem wieczoru na dreszcz i pieszczoty.
A przestrzeń rozświerszczona jakby miało świtać.
I nie zdążę wszystkiego przeszeptać, przeczytać…
–
Krystyna Konecka
_
źródło: repozytorium.uwb.edu.pl
–
fot. pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).