Stolik
Stoliczku, nakryj się! I staje się bogactwo.
Czy tylko jedzenia? Uczta dla ciała. Delektuję się smakiem
wykwintnych potraw. I iluzją biesiady duchowej,
która za nim idzie.
Unosi się w powietrzu obraz konwersacji – nierealny i realny.
I błyskotliwy. Słowa zderzają się, by odlecieć dalej,
do świata gry, zabawy, a nawet absurdu.
Stolik, zaczarowany, mieni się znaczeniem przechodzącym
w znaczenie. Z ciała jest i z ducha. Oto jego
semantyka.
Duch krzepi ciało i na odwrót. Ciało pokrzepione
tworzy formę, w której staje się duch.
Nawet gdy gnije, nawozi ziemię, by wyrosły kwiaty.
–
Stoliczku, nakryj się. Przy tobie zasiądzie
zaczarowany człowiek. I stanie się zaczarowany
morał baśni.
25.01.2019
–
Irena Słomińska
–
fot. pixabay.com
–
_______________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.