***
–
Safona była nauczycielką
poezji muzyki i wdzięku
w słowa pieśni wplatała tańczące dziewczęta
i łatwiej jej było
kochać
–
lekko drżały potrącone struny liry
lidyjskiej
gdy dziewczęta
śpiewem rozproszonym w blasku Selene
oddawały miłość Safonie
–
czy była to świetlista mgiełka iluzji?
–
odchodziły
do swoich mężczyzn w których węchem
rozpoznawały kobiecość i miękkość
–
czy kochały w nich Safonę?
–
czy też nagle odmieniły się role
i dziewczęta
stały się nauczycielkami poezji i wdzięku
i łatwiej im było
kochać?
–
Irena Słomińska
–
foto: pixabay.com
–
_______________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.
