Rumianki
–
Pamiętam słoneczny kobierzec rumianków.
Uśmiechnięte kwiaty. Białe słoneczka na nieboskłonie łąki.
Dla mnie niebo było zielone. Zanurzałam bose stopy
w zielonych chmurach. Jak deszcz sypały się drobne płatki.
Nade mną. Pode mną.
–
Zimą powracało wspomnienie zapachem rumiankowej herbaty.
Marzeniem dzierganych białych serc. Dziergałam cię zimo –
chłodny śnieg rumianków otulał mnie, chronił przed mrozem.
Jawa to była czy zamieć?
–
Stawała się misterna robótka serca. Pamięć łąki.
We śnie przemierzałam raz jeszcze zielono-niebieskie
złudzenia.
–
Gdy szedłeś do mnie w chmurach biało-złotym deszczem.
Gdy próbowałeś mnie nazwać. Nie tylko imieniem.
Powołać do życia wierszem. Dotykiem dobrych słów.
Biegłeś po górach i pagórkach. Na spotkanie precyzyjnych
melodii, które nas otwierały.
–
Czy to była miłość, czy łąka?
–
Irena Słomińska
–
foto: pixabay.com
__________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.