Rękawiczka
Upadła na śnieg. Niebieska rękawiczka.
Upuszczona przez niebieską panią. Boże, co za skojarzenie,
pani niebieska. A to tylko błękitny paltocik.
Chaber w zimie. A ona? Idzie tak, jakby zbierała
spojrzenia chłopców. Uskładała, pochwyciła całe ich naręcze.
Więc może dlatego upuściła rękawiczkę.
Wełniane palce zachowały pamięć skóry,
jej zapach. Nieuchwytne prawie wrażenie. W nim rodzi się
zachwyt.
Wróciła teraz do mnie znienacka ta zaobserwowana kiedyś
przygoda rękawiczki, by przypomnieć ten chłód i lęk,
kiedy zgubiłam swoją. Gdzieś się zawieruszyła
w tym, zbyt skomplikowanym dla mnie, dziecka, świecie.
Bałam się kary, grzeszna, że zapodziałam bogactwo.
Jeszcze nie wiedziałam, że rzeczy przechowują nasze
doznania – te smutne, te piękne.
Jak ta niebieska pani, lukrowany pierniczek na wielkim
stole świata.
–
Irena Słomińska
foto: pixabay.com
______
Irena Słomińska urodziła się w 1948 r. w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 r. („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.