Regina Świtoń o wierszach codziennych Reginy Kantarskiej-Koper

O wierszach codziennych Reginy Kantarskiej-Koper

Nie ma szczęścia bez przyjaciół, ale przyjaciół
można być pewnym dopiero w nieszczęściu.
Thomas Fuller

Tomik, wydany w 30-lecie prasowego debiutu literackiego, dedykuje Renia swoim najbliższym. We wstępie kreśli nam tematykę swoich wierszy. Wiemy, że będą to obserwacje, doświadczenia, przemyślenia, które pomogą w zwiększeniu wrażliwości na drugiego człowieka, pogłębieniu refleksji nad sobą i światem.
–
A zatem wejdźmy w te rozdziały ziemskiego bytowania – trudności w drodze do szczęścia tam, gdzie Zobaczysz / Twarzą w Twarz / Boga (to cytat z wiersza ,,Glosa do św. Jana od Krzyża” Bartłomieja Kucharskiego OCD, dedykowany poetce tomiku ,,Wiersze codzienne”).
–
W rozdziale I zatytułowanym ,,Dzień za dniem” autorka przeprowadza czytelnika przez wszystkie miesiące roku. Kontemplując piękno przyrody, synchronizuje się z nią, zależna od jej nastroju. Wprowadza nas w ,,Tydzień z życia szaraczka” i ulotność chwili:
–
Tylko / z kalendarza / ubywa / kartek / na razie powoli / ale wkrótce / coraz szybciej / i szybciej (str. 20). Poetka, wpisana w tę zmienność, dostrzega ludzki byt w całej jego wielkowymiarowości. Fascynuje czytelnika przeżywanie sercem świąt wpisanych w pory roku. Wrażliwa na piękno, w muzyce odnajduje szczęście, bo jest ona dla niej ocaleniem (…) brzmieć będzie w anielskich chórach Boga (str. 29). Mistrz nieba przemawia językiem muzyki niezniekształconej / mylącym znaczeniem słów (str. 28). Wystarczy schwytać okruchy / boskiego przekazu / w struny / klawisze / napełnić nimi koncertową salę / by poczuć przedsionek raju (str. 28).
–
W rozdziale ,,Obce miejsce”, cytując Krzysztofa Kuczkowskiego, że ,,cały świat jest obcym miejscem”, poetka ukazuje nasz glob, w którym na szczycie systemu wartości stanął pieniądz i zasłonił takie pojęcia jak naród, ojczyzna, patriotyzm: Zło nie śpi / nie ustaje w intrygach / obmyśla nowe podstępy/ zakłada różne maski / podszywa się pod dobre intencje/ kusi bogactwem i zaszczytami (str. 52). Chciałoby się zapytać, czy w tej rzeczywistości jest jeszcze miejsce na człowieczeństwo i szczęście? Renia stwierdza: Szczęście / możesz sobie tylko pooglądać / przez szybę / jak atrapy w witrynie (str. 61).
–
W rozdziale III ,,Stara kobieta i pani Ś” podejmuje problem starości i przemijania. Człowiek staje się słaby i kruchy, zmienia swoje dawne, piękne oblicze, ale musi się z tym pogodzić, bo takie jest prawo rządzące naszym życiem. Renia, przyjmując rolę filozofki, próbuje uchwycić i wyjaśnić prawidłowości tego prawa. Nie można lękać się zmian, bo są one odgórnie wpisane w naturę świata: Stara kobieta liczy dni / coraz mniej ich zostało (str. 75), a czasami jej się zdaje że w swojej głowie / słyszy wołanie Boga (str. 79). Poetka zanurza się głęboko w cierpienie i samotność. Wydobywając szare barwy starości, porusza serca. Coraz częściej myśli o pani Ś., która podstępnie / rozpytuje o ścieżki którymi chadzam / zaczaja się obserwuje / i czeka na sposobność / aby mnie zaskoczyć znienacka (str. 91).
–
W bukiecie wierszy ,,Święci moich bliskich” poetka przybliża nam 23 postacie, które w ziemskim życiu poznały ciężar zmagań i wartość zawierzenia Bogu, a dziś wspierają nas w ufnym wołaniu do Niego i wypraszaniu nam Jego łask. Renia wspomina swoich bliskich, którzy noszą imiona świętych. Wiersze są modlitwą, np. do św. Reginy (str.122), o której wstawiennictwo u Boga prosi: Obdarowana Bożymi łaskami / wzmocnij nas w samotnej pielgrzymce / przez czas ku Wieczności.
–
Rozdziałem piątym ,,Dzień roku, w którym zadrżała Ziemia”, cytując słowa Adama Mickiewicza, poetka podsumowuje ostatnie lata naszej egzystencji. Rok 2020 i kolejny to czas epidemii koronawirusa, strachu i nienawiści. Unikać zła i nienawiści / To dla nas Boże przykazanie. Takim przesłaniem kończy ostatni wiersz tego rozdziału.
–
Tomik ,,Wiersze codzienne” to spojrzenie na codzienne wyzwania, inspiracja dla czytelników, którzy chcą odkrywać własną drogę do życia, którego nie ma bez trudu i cierpienia.