Pytając…
Potrafimy nazywać ogień po imieniu
w każdym języku świata. Od pierwszego skoku
pioruna. Od krzesiwa. Od słodkich płomieni
oswajających wieki kosmicznego mroku.
Potrafimy rozmawiać z wodą nauczoną
lingwistycznego gwaru wszystkich kontynentów.
Trylionów warg spękanych, niezmiennie spragnionych
jej życiodajnej mocy z nieba i z odmętów.
Potrafimy bezgłośnie przy ogniu, nad wodą
modlić się do powietrza. Łaknąć identycznie
w metropoliach, pałacach, na poletkach głodu,
połączeni globalnie. I fizjologicznie.
A dziś – kto nam podpowie i w jakim narzeczu
jak władać ogniem? Resztką wody? I powietrza?
Krystyna Konecka
–
foto: pixabay.com
__________________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).