***
przy naszych wigilijnych stołach
miejsc pustych
z roku na rok więcej
–
w pierwsze modlitwy przed wieczerzą
wracają bliscy
wszyscy święci
–
ci co odeszli
tak jak stali
niczego z sobą nie zabrali
a jest tak
jakby wzięli wszystko
–
nie mówią nic
a mówią wiele
bezgłośne słowa ich słyszymy
tęsknoty nasze biorą w dłonie
rozmowy dawno nieskończone
rozmowy nigdy niezaczęte
–
ci co daleko też wracają
bo oddalenie bliskość znaczy
a niepowroty bezpowrotny
okruchy wspomnień i tęsknoty
drogi do siebie odnajdują
do tego co od zawsze święte
–
dzielimy kutię stół opłatek
garść siana z zagubionej łąki
na stole dłonie ich i nasze
i jednia wielka
bez rozłąki
–
Leonarda Szubzda
–
foto: pixabay.com
–
__________
Leonarda Szubzda jest emerytowaną nauczycielką języka polskiego, absolwentką Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego oraz Rewalidacji Umysłowo Upośledzonych w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Pracowała jako polonistka i pełniła funkcję dyrektora w szkole średniej. Jest autorką siedmiu tomików poetyckich. Jej wiersze zostały zamieszczone w wielu almanachach i antologiach, były drukowane na łamach czasopism w kraju i za granicą, tłumaczone na języki obce (angielski, białoruski, esperanto).Pani Leonarda jest laureatką wielu konkursów literackich – uhonorowana Złotą Buławą Hetmańską (1996), Nagrodą Marszałka Województwa Podlaskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury (2012). Należy do Związku Literatów Polskich oraz Stowarzyszenia Literackiego w Suwałkach. Amatorsko zajmuje się twórczością plastyczną, wykonuje collage, frottage oraz rysunki komputerowe. Od kilku lat pisze wiersze dla dzieci. Jest również właścicielką niezwykłego domu w Rozedrance Starej koło Sokółki.
Pani Leonardo dziękuję za niezwykły przekaz.Słowem ukazała Pani moją i wielu tęsknotę.Pomimo radości dla mnie ten moment jest pełen bólu i wspomnień.Pani zrobiła z niego majestatyczną chwilę.