Promyk
Przestrzeń za oknem rozedrgana mrowiem
niespokojnych wron. Poruszyły niebo. Lotne
skrzydła. Zawirowało powietrze. Ubiło pianę
lęku. We mnie, w sobie.
Dlaczego świat wstał dzisiaj taki niespokojny,
szary, mglisty? Dlaczego ból rozwarstwił się
we mnie? Napowietrzny, duchowy.
Stan zagrożenia opasał mnie czarną szarfą
jak przeczuciem. Wrony. Pierwszy raz widziałam
tak wielkie rozpierzchłe stado wron.
I otworzyła się pode mną zapadnia.
Lecę w czeluść, grozę. Wrona.
A może, zdominowana przez świadomość – otchłań,
zdałam sobie sprawę z tego,
jak naprawdę jestem, byłam. Na krawędzi
swego wewnętrznego piekła.
Patrzę przez zasłonę wron, nagle czując,
że piekło odwraca ku mnie twarz.
I zapala promyk.
–
Irena Słomińska
Druga nagroda w kategorii POEZJA
w konkursie „Natura Moich Okolic”, Zielona Góra 2023
–
fot. pixabay.com
–
_________________________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.
