Pierwszy bez
–
uczę się tego bzu jak oddechu
to pierwszy tegoroczny bez jak pierwszy oddech
–
jest w nim nasze stawanie się
zachłyśnięcie się duszą
w której skupił się wszechświat
–
mnóstwo kwiatów nasyconych treścią
zwielokrotnionymi płatkami – to uszlachetniony bez –
wczoraj spadła gwiazda
czyżby wypełniła wnętrze kwiatu
–
czyżby moja pamięć wyrastała z wiary
że istnieje dusza zmieniająca się w czasie
tak jakby każdy oddech był nowym wcieleniem mnie
–
tak jakbym rodziła się naprawdę
z każdym mgnieniem dniem miesiącem
wiosną
–
Irena Słomińska
–
foto: Dariusz Marek Gierej
______________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.
