Okulary
Nie tworzą świata. Tylko wyostrzają jego kontury.
Więc jednak kreują obraz,
który z naszego wnętrza jest? Czy też istnieje
sam w sobie?
Okulary – świadomość przyłapana na gorącym uczynku
zniekształcania prawdy.
Czy są zastępczymi oczyma duszy?
Wyobraź sobie duszę w okularach, która
śledzi w internecie to, co ją otacza.
Nosisz je, kiedy masz wadę wzroku. Jej korekta
nigdy nie będzie doskonała. W przestrzeń między tobą
a okularami wkradnie się inny byt, a może jego filozofia.
Metafizyka przestrzeni, w której się poruszasz.
Okulary nie tworzą świadomości. Tylko wyostrzają
jej kontury. Taka zewnętrzna ingerencja w ciebie.
Czy jest nią, z ducha, ręka Boga?
Wyobraź sobie Boga w okularach, który tworzy wiadomości
telewizyjne o tym, co się stało w świecie i kraju.
Wiem, to bluźnierstwo, lecz czy jesteśmy
tylko paprochem we wszystkowidzącym oku,
któremu są obce
wszelkie okulary?
Irena Słomińska
foto: pixabay.com
______
Irena Słomińska urodziła się w 1948 r. w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 r. („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.