O wygrywam
–
przegrywałem z nią na każdym kroku
w połowie drogi
w czasie deszczu i śniegu
pisała NIE
w połowie drogi tuż przed wyjściem z domu
kiedy w ręku granatowy flakon perfum
pisała NIE
przy garażu już przekręcając klucz w zamku
pisała swoje NIE
–
trzeba mieć stalowe nerwy – powiadam wam
–
być czarnym jak kruk i nieprzeniknionym jak gawron
być opanowanym i zimnym za kółkiem
stąd najpierw grabiały mi ręce
–
bo to nie koniec
–
przegrywałem z grabieniem liści
i że syn przyjedzie
przegrywałem z kolacją na plebanii
przegrywałem z koleżanką kosmetyczką fryzjerem prawnikiem
przegrywałem o i z tym też trudno się pogodzić
z pracą
po pracy
raz do mnie nie wyszła twierdząc że jej
włosy nie wyschły dwa
że w piecu pali
a kilka
dziesiąt razy bo gotuje zupę
mniej więcej raz w miesiącu
bo kogoś specjalnie zaprosiła
byleby
nie ulec i
nie spotkać się ze mną
–
więc co ja tu jeszcze robię?
czego szukam?
jakich uciech będących frywolną zapłatą
za takie dni poniżenia
w tym rozpaczliwym oczekiwaniu na blask który roztacza
–
rezygnuję
zamykam drzwi auta
o patrzcie
pomimo wietrzyska i srającej deszczem jesieni
topię się
wręcz ginę w blasku dobrego słońca
–
Eligiusz Buczyński
–
foto: pixabay.com
___________
Eligiusz Buczyński, to mieszkający w Białymstoku poeta, kierownik Działu Zbiorów Specjalnych Książnicy Podlaskiej im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku. Laureat ogólnopolskich konkursów literackich. Autor czterech tomów wierszy: „Oddechy” (2006), „duch osobny” (2014), „Konik morski” (2015), „On” (2018). Publikował między innymi w: „Portrecie”, „Odrze”, „Interze”, „Akancie”, „Cegle”, „Epei”, „Bibliotekarzu Podlaskim”. Wielbiciel Julii Hartwig. Zafascynowany odkryciem nowej formy wypowiedzi zwanej drabblami.