Mimikra
–
Łagodny stok twarzy, nachylenie wzgórza
ku dolinie zielonej, bezpiecznej,
ku dolinie wnętrza, w której się poczęło
życie utulone myślą oswajającą świat
marzeniem.
–
Łagodny stok twarzy, ciepło horyzontu tonącego
w pościeli z chmur. Mieni się różnorodnością,
by znów się zjednoczyć snem.
–
Różnobarwność i jednolitość, splecione węzłem dłoni.
Szydełkowa robótka jak koronka zdobi
uśmiechem suknię. Wszechogarniający spokój wieczoru
w zorzy.
–
Tu przychodzą zbłąkani, by odnaleźć promień,
nić spajającą naszyjnik z korali – westchnienie
jarzębiny.
Tu przychodzą owieczki – wiersze i pasterz, którego laską
jest stałość.
Tu, u źródła, zasnął poeta, a strumień wychodzi
z brzegów, aby go utulić.
Tu gwiazdy mają skrzydła. Księżyc lunatykuje,
jeszcze nieświadomy.
–
Łagodny stok twarzy – ma i nie ma imienia. Roztapia
się wielością naszych tęsknot. A z wielości jednia.
Może kiedyś orężnie wystąpi przeciwko złu.
Nie bój się, że mimochodem cię zrani.
–
Bo będzie to wtedy tylko
mimikra.
–
Irena Słomińska
–
fot. pixabay.com
–
___________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.
