Listopad
Dom spogląda na ogród zaćmioną źrenicą.
Jeszcze niedawno gościła tu jesień złota.
Na telebimie pustki żarzy się tęsknota,
chłód bladą pleśnią mgieł pudruje ziemi lico.
–
Pędzą nimbusy niczym tabun rozhukany,
wściekłość wichrów porywa i grozę rozsiewa.
Niebo siecze szarością. Stepuje ulewa
rozwichrzoną grzywą, warkoczem poszarpanym.
–
Rozpada się w wietrze uroda załzawiona.
I tylko z przemoczonej, zmętniałej alkowy
wyrudziałe doloroso chrzęstów dębowych
–
o ratunek woła. Zanim zbutwieje, skona
ostatni liść żalem na pierś ziemi rzucony,
okruchem ciepłych wspomnień nasycą się wrony
–
Regina Świtoń
foto: Jan Tomżyński
–
_________
Regina Świtoń – emerytowana polonistka, poetka. Mieszka w Knyszynie. Członkini Knyszyńskiego Towarzystwa Regionalnego im. Zygmunta Augusta i Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku. Autorka kilkunastu tomików poetyckich, współautorka tomików z serii poetyckiej ,,Kajety Starobojarskie”: Wyjaśniając siebie (2010), Pomiędzy zmierzchem a świtem (2016). Laureatka wielu konkursów literackich. Jej wiersze publikowane były w ponad 60 wydawnictwach zbiorowych: pokonkursowych, antologiach poezji, almanachach (m.in. w esperanto), w ,,Nowym Gońcu Knyszyńskim”, w kwartalniku NKL ,,Najprościej”, w ,,Modzie na Zdrowie”, w ,,Służbie Miłosierdzia”.