Las
–
patrzy na nas
z góry
Nie ocenia, nie szydzi,
nie straszy; otula.
Las milczy,
otwiera zielone oczy
i widzi mrówkę, co przeszła
na drugą stronę ścieżki.
I widzi, że właśnie w nocy
rozkwitła poziomka.
Kora drzew popękana
koi ból.
Igliwie pachnie słońcem,
splątane ścieżki giną
w zieleni,
malachit mchów
okrywa zwiędłe liście.
Nie da się opisać lasu,
co w mroku
snuje jak pająk
zawiłe wątki snów.
A my co mamy robić innego
niż stanąć i patrzyć
i milczeć i słuchać,
bo on przed nami,
za nami,
a teraz także
w nas.
–
Elżbieta Kasperek
I miejsce w VII edycji Konkursu Srebro nie Złoto
Uzasadnienie Jury:
–Nagroda za liryczną wypowiedź na tematy pozornie sprzeczne przybliżane w kolejnych, poetyckich sekwencjach. Za przekonujący obraz natury i człowieka w nią wkomponowanego – ludzką mrówkę – drobinę oraz dojście do uniwersalnych, jednoczących wniosków.
–
poeciwsieci.pl
