KRUCHOŚĆ
X
Kiedy znikają ludzie dzielący się światem
milkniemy wniebogłosy. Modląc się. Nie wierząc.
Komu krzyż… Powrót komu… Ostatnia wieczerza…
Po kim płacz. Węzeł w krtani. Wiekuiste światło.
Piętra białych popiołów… Po cóż jeszcze oni?!
Urna Artysty w Wigrach. Maestro – nad Wisłą:
słucham Warskiej… z altówką… w jego kompozycji
– szloch Wyspiańskiego „jakże ja się uspokoję”…
Jakiż to spokój, nim czas TEGO nie pogrzebie.
Znów kadr – błękit, obłoki aż po dno jeziora.
Z kamieniami w kieszeniach, kiedy przyjdzie pora
jak Virginia zapragnę utonąć w tym niebie.
Lub zasnę – coraz prościej o taką kreację –
na wymarłego metra śródlondyńskiej stacji.
–
Krystyna Konecka
–
Wiersz pochodzi z najnowszego tomiku poetki „Kruchość” sonetti a corona, wydanego przez Polski Fundusz Wydawniczy w Kanadzie w lipcu 2020.
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
