Isabelle, mon amour
–
–
URNA
–
W kościółku Wiesiołowskich, godnie przez hetmana
zdobionym, z jego sercem pośród antenatów,
spoczęła wdowa po nim. A dla niej po latach
zakwitło epitafium zmyślnie haftowane
–
od dwórki Weroniki, wazonem zwieńczone
z alabastru, gdzie skryła w najgłębszy zakątek
garść swojej „Wielkiej Pani najmilszych pamiątek”
(przecież dzisiaj odkrytych i udostępnionych).
–
Konterfekt ojca. Płowy kosmyk własnych włosów.
Warkoczyk księcia Pepi, bratanka – herosa.
Zawieszka serce – szklana kropla z monogramem
–
Stasia. Pierścień, litery na nim takież same.
I – nie Jana – Jędrusia w miniaturze lico.
O, dozgonnej miłości mądra tajemnico…
–
Krystyna Konecka
_
fot. pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
