Isabelle, mon amour
–
–
U BRAM
Wędrując bezdrożami czasu. Niepamięci.
W domysłach. W przywidzeniach. W intuicji błysku.
Wizerunek Wersalu próbuję odzyskać
skorupka po skorupce. Fragment po fragmencie
składając w formę kruchą jak doznanie szczęścia.
Jak zatrzaśnięte losem komnaty Branickich.
Księgozbiór Izabeli z odręcznym nazwiskiem.
Drobiny rozpylone rodowych pieczęci.
Herkulesy… Rotator… Satyr z bielmem w oku…
Sygnały cieni, które wyprowadza z mroku
mętna perła księżyca na czarnym atłasie.
Wyobraźnio niesforna! O, cyniczny czasie!
Historio, chimeryczna córko przemijania.
Tak lekko wyrokujesz. Tak beztrosko ranisz…
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).