Isabelle, mon amour
–
–
TREN
–
Wszystko pamiętam. Pierwsza wiosna z niekochanym,
a ty – z próbką guzików do mej amazonki.
Topazy do monstrancji… zwierciadła… koronki…
Sekret. Lojalność. Wina. Serca zbuntowane.
–
Czuła obecność – balsam na moje wdowieństwo.
Spokojna radość, miły, w twych Jordanowicach.
Przed dworską kamarylą nasza tajemnica
skrytego – wbrew warunkom hetmana – małżeństwa.
–
Twoja paryska misja. Ja z tobą. W Wersalu
cuda braci Montgolfier. Ich płócienny balon
w niebie. Tyś wesół. Ale chory za powrotem.
–
Mój strach, modły, medycy… Ozdrowiałeś! Potem
król przyjął nas w Łazienkach. W ten dzień opuściłeś
świat. Kto o nas nie wiedział – nie wie co to miłość.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).