Isabelle, mon amour
–
–
THEATRUM FUNEBRIS
–
Tu, u Piotra i Pawła. Pod niebem Krakowa
ze szczerym smutkiem żegnam cię, mężu, hetmanie.
Po nic mi czarny przepych. I kopii łamanie
u stóp castrum dolores, i ten purpurowy
–
aksamit katafalku. I pieczęć herbowa
skruszona. I wymowne miecza zawieszanie
nad grobowcem. Bo oto ja, Krakowska Pani,
jak inne – nie wspomogłam twej linii rodowej.
–
I myślę tu o tamtych rozpaczach majowych,
gdy na Litwę z Krakowa kondukt pogrzebowy
wiódł, żegnając Barbarę, najsmutniejszy z królów.
–
Taż sama droga, choć odwrotna. Ale bólu
łzy inne: oni byli wzajem miłowani.
My – sobie narzuceni – tylko przywiązani.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pl.wikipedia.org
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
