Isabelle, mon amour
–
–
SZEPTEM
Serce mając zajęte snem i niepokojem
mogła nie dostrzec zrazu w weselnym amoku,
iże od tamtej chwili w jeneralskim wzroku
zaiskrzyło. Wszak słynął z miłosnych podbojów.
–
Ileż potem opadło listeczków w boskietach
skrywających tajemne dłoni całowanie,
aż wreszcie – nie domknęła porte-fenêtre… Kochani
– to tylko wyobraźnia autorki sonetu.
–
Pośród ścian koralowych westchnienie – więc to tak…
Cóż tam francuski romans… Więc tego było brak
W mym życiu. Mądry księżyc ze swojej warty zszedł
–
dyskretnie. W mroku zawisł bezdźwięcznie trwożny szept.
– A gdyby, co nie daj Bóg, dowiedział się nasz dwór?!
– Nie dowie się. Niech dowie! Isabelle, mon amour…
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).