Isabelle, mon amour
–
–
PRAWA MIEJSKIE
Można sobie przedstawić. Ledwie po zamęściu
Izabela. I jeszcze nic nie rozpoznane,
gdy na dziedziniec wpada umyślny, zdyszany,
z dokumentem, od rangi ciężkim i pieczęci.
A może – tak. Z hetmanem, już uwiadomionym,
stali zimne tygodnie w stołecznym pałacu,
bo chciał glejt z rąk Augusta III przeznaczyć
za godne wiano – jako podarek dla żony.
Więc – jest miasto. „Ludźmi słusznymi – zaznaczono –
do trzymania lepszego rządu osadzone”,
czego dowody dali niebawem. I wierzę,
że cokolwiek zdziałali, po dziś jest probierzem
wielkich serc i umysłów jasnych. Mimo błędów.
I dotąd są pomiędzy. I to jest puenta.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
