Isabelle, mon amour
–
–
POŻAR
Gore drewniane miasto. Od iskry z komina?
Nie staje wody w kadziach na każde trzy domy
nakazanych. Drabiny niczym głownie. Płomień
węgły w węgiel obraca. Pierzyny w perzynę.
Niech zadość jest legendzie. Więc za mieszczan grzechy
krwawe cienie złamane na bieli kościoła?
Lament pełznie do dworu wraz z trenem popiołów.
Pożoga dom za domem spopiela po strzechy.
A imć hetman wyszedłszy statecznie przed pałac
z iskrą w oku powstrzymał tłum przed żaru morzem
zakazując ratunku płomiennymi słowy
i – ognia! Ognia! Światła podać sobie kazał
do stołu. I nim ranne zapłonęły zorze,
murowanego miasta koncept miał gotowy.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).