Isabelle, mon amour
–
–
POCZĄTKI
Tak tutaj pięknie! A mnie obco. Ginę w płaczu.
Z ogrodów poprzez drzewa jaśnieją kościółka
mury. Zabłąkanego jak biała jaskółka.
Niech mnie tu pochowają, gdy zemrę z rozpaczy.
Niemiłe mi zaloty męża. I te wąsy
sarmackie! Gdybyż choć się nosił podług mody
francuskiej! I peruki nakładał! Jak z rodu
naszego wszyscy. I tych dwórek przy nim pląsy!
Nie masz ucieczki. Tutaj jestem przypisana.
Ze mną pięćset tysięcy pojął hetman wiana,
zabezpieczając dla mnie na dobrach. Więc muszę
nauczyć się być – panią. Kochać z całej duszy
to miejsce. Skoro inna miłość mi nie dana.
A tak bym potrafiła kochać – miłowana…
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
