Isabelle, mon amour
–
–
PO SĄSIEDZKU
–
Że – kiedykolwiek w miejsca lat radosnych wracam,
nie mogę tu nie zajrzeć z niepoprawnym żalem,
iż rekonstrukcja z ruin wojny na Podwalu
to stołeczny magistrat w Branickich pałacu.
–
Że – jak (w zgodzie z wedutą Canaletta) weszłam
od Miodowej, nikt nie wie, gdzie Pani Krakowska
podejmowała gości. I gdzie Mokronowski
Staś (?) miał pokoje? Co z „Tancerką” mistrza Plerscha?
–
Że – gdy Warszawska Jesień Poezji zaprasza,
w płaszczu z kołdry i świtu w okienku poddasza
Domu Literatury (według Canaletta
–
też wzniesionym przy Zamku) i jak to kobieta –
po sąsiedzku zaglądam w okna Izabeli,
skoro mogę – dlaczego mam się tym nie dzielić?
–
Krystyna Konecka
_
fot. pl.wikipedia.org
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).