Isabelle, mon amour
–
–
PLACYDA BUKOWSKA
MALUJE IZABELĘ BRANICKĄ
–
Więc gdy już mąż architekt pałac i ogrody
ze stołu kreślarskiego przywrócił w pejzażu,
jego Pela, Peliszek, mistrzyni od marzeń,
botticellowskim pędzlem zbudziła urodę
–
Izabeli. W spojrzeniu – nostalgia kresowa.
Strój w zwiewności i różach à la Bacciarelli.
Z Kraffta – wierzchem peruki pełznący wąż pereł.
Puls krwi wrzącej, stygnącej w pętli… Atłasowej.
–
Zjawiskowy, wabiący wdziękiem wizerunek
dumnej Kasztelanowej Krakowskiej. Przez chwilę
z uśmiechem Mony Lizy zanim się rozpłynie.
–
Dawny czas odemkniony jak szlachetny trunek.
Kogo z nią zapamiętał toskański pawilon
nie dojdziesz, o, współczesny białostoczaninie…
–
Krystyna Konecka
_
foto: pl.wikipedia.org
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
