Isabelle, mon amour
–
–
PAŁACYK GOŚCINNY
–
Są ślady autentyczne i olśniewające.
Biały Dom. Wśród budowli łazienkowskich pierwszy,
gdzie tropię arabeski i groteski Plerscha.
Ich lekkość, wieloznaczną fantazyjność w słońcu.
–
Szczęśliwe były damy tu. I siostra króla,
że artyście girlandy kopiować zlecała.
Tworzyć kobiece sfinksy. I wszystko przetrwało
w jordanowickim, Jędrusiowym westybulu.
–
Pewien niezwykły Branickolog w koloratce
sprosił nad Białą mistrzów. Z tytanicznej pracy,
z kopii panneaux, trieliaży, iluzji przestrzennych
–
rozkwitło piękno, które, zda się, trwa niezmiennie.
Dziś zakochanych cieszą przeszłości obrazy:
wszak takim, Izabelo, chciałaś mieć swój azyl…
–
Krystyna Konecka
_
fot. pl.wikipedia.org
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
