Isabelle, mon amour
–
–
PAŁAC. SAMOTNOŚĆ
Jestem w pustym pałacu. I wieczór burzowy.
Hetman, Rotator, goście już pozasypiali,
tylko ty się wymknęłaś do balowej Sali
w gieźle i różach. W żyrandolach kryształowych
–
nie zgasły jeszcze iskry. Z miejsca dla kapeli
wybrzmiewają bezgłośnie dawno zmarłe nuty
sonaty Händla. A ty otulona w smutek,
ileż lat świetlnych od nas twą samotność dzieli.
–
W kaplicy przed ołtarzem wymodliłaś spokój.
Wracasz w świat Łabanowskich postaci, wśród mroku
obiegających aulę szarfą barwnych znaczeń.
–
Nie. Hetmanowa wielka koronna nie płacze.
To tylko deszcz i burza. I chwyta za serce
morze ciemne w twych oczach z gdańskich lat dziecięcych.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).