Isabelle, mon amour
–
–
ODCHODZĄC
–
Z niejasnym wizerunkiem – czego? – pod powieką
gasła sędziwa dama w poranek zimowy
świętego Walentego. W ciszy jej alkowy
(ale wśród ksiąg medycznych) na odpowiedź czekam.
–
Więc? Twarze drogich zmarłych. Rzeźby kruchy detal.
Z Herliczki coś. Z Mirysa. Z Fontany. Redlera.
Oranżerie. Pawilon pod Orłem. Opera.
Lotność pałacu warta pędzla Canaletta.
–
Jej kościoły. I szkoły otwarte na oścież.
Śmierć ojczyzny i króla. Flesz jasnej miłości.
A może tylko błysnął w niewidzącym wzroku
–
szkarłat trumiennej sukni w odcieniu krwotoku.
Nie łzy. Brylanty z lodu, choć podobnie słone.
Moje nieme pytanie w próżni zawieszone…
–
Krystyna Konecka
_
fot. pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
