Isabelle, mon amour
–
–
ODA
O, białopióry Gryfie! O, czerwony Ciołku!
Tacyście z innej gliny, a tak sobie bliscy.
O wasz mariaż zadbali sami Czartoryscy
by Pogoń zajaśniała na królewskim stołku.
–
Nie ona ma koronę. I nie Gryf. Na przekór
– gryfi szwagier. Więc Ciołek, z poręki carycy.
Oj, będą mu wymawiać barwę ci w stolicy
i na prowincji wtedy, i na wieki wieków…
Wasz był prymat przez lata wśród drugich kartuszy:
raz ciołkofilia kwitła, a raz – gryfomania.
Razem żeście wodzili w towarzyskim szlifie
mimo plotek. A może zdrad… uczciwszy uszy.
Zanim Bóg was rozłączył, nie było rozstania.
O, mój czerwony Ciołku! O, mój biały Gryfie!
–
Krystyna Konecka
_
foto pieczęci: pl.wikipedia.org
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).