Isabelle, mon amour
–
–
KONSTANCJA PONIATOWSKA ROZMAWIA Z CÓRKĄ
(Obrazek sentymentalny)
– Ma cheri, pójdziesz zatem za mąż za hetmana.
– Ależ, maman, czy trzeba?! Moje serce krwawi
z niepokoju! – Nie, duszko. Myśl tylko o sławie
Pogoni Czartoryskich. Rola ci wybrana
by pojednać Familię z Branickim. I może,
choć ty w Wołczynie urodzona, moja miła,
serce mi podpowiada, że będziesz bawiła
jako krewna monarchy na królewskim dworze.
– Ależ maman! Lubieżny on! I go nie kocham!
– Och, Izabelko, ja pojmuję to, żeś płocha.
Miłość… to chwila. Życie trzeba przeżyć długo.
Tylko mu daj potomka. A będzie ci sługą.
Miłość… też ciebie znajdzie, jeśli kto sądzony.
– Ależ, maman, litości! – Dość. Już słychać dzwony…
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).
