Isabelle, mon amour
–
–
FORTEPIAN BACHA
Gdzieś tutaj, w gabinecie stiukami przybranym,
bardziej centralnie lub gdzie okno uchylone
stał dar Jana Klemensa dla młodziutkiej żony
Izabeli – fortepian Jana Sebastiana
Bacha. Na kwicie z Leipzig, który syn opisał
(skądinąd jedno z mistrza dziatek dwadzieściorga)
jest: „Branitzky”, „Białastock” i „Piano et Forte”
oraz autograf genialnego organisty.
Cztery swe fortepiany podarował synom.
Odsprzedał Branickiemu ten jeden jedyny
ze swym dotykiem. Ale nie ma go na stanie
w starym instrumentarium. Gdzieżeś, fortepianie?
Wszak destrukcji pamięci i zagładzie rzeczy
nawet wśród burz dziejowych – kruchy kwit zaprzecza.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).