Isabelle, mon amour
–
–
BIAŁOGŁOWY
–
Jej imienniczki. Z Czartoryskich Lubomirska
kuzynka na Łańcucie – błękitna markiza.
Druga – kuzyna żona. Z niezbyt wdzięczną fizys
lwica salonów i nie mniejsza skandalistka.
–
Z kapryśnym fraucymerem austriacka królowa.
Matki mitycznych synów – hetmańskie kobiety.
Ach, księżna Jabłonowska… Grabowska Elżbieta
z królem w pałacu petersburskim Marmurowym
–
aż po śmierć. Bratanica Konstancja z Anetką
– najmilsze z rezydentek, jak pewna poetka.
W operhausie solistki włoskie. Lecz im równa
–
na scenach – jej garderobiana, Desznerówna.
Nimfy? Boginie? Muzy? Wiedźmy? Odaliski?
Jak my, bywały sobą i po trochę – wszystkim.
–
Krystyna Konecka
_
foto: pixabay.com
__________
Krystyna Konecka, zwana „królową sonetu”, poetka, dziennikarka, eseistka, mieszka i tworzy w Białymstoku. Urodziła się w Dobiegniewie, w repatrianckiej rodzinie z Wileńszczyzny. Należy do Związku Literatów Polskich, Oddział w Warszawie. W poezji Krystyna Konecka preferuje sonety (w tym sonetti a corona), jest autorką prawie dwudziestu książek poetyckich (od debiutanckich „Sonetów codziennych” – 1978 po „Ultima Thule. Głosy Islandii” – 2017 i „Zwierciadło Marii Stuart” – 2020). Jej wiersze znajdują się w polskich oraz zagranicznych czasopismach, antologiach i na portalach (m.in. w Czechach, Indiach i Korei Południowej, na Litwie, w Rosji, na Ukrainie, w USA i Wielkiej Brytanii oraz we Włoszech).