Gołębie
–
we wspomnieniach
wciąż napotykam twoją gołębią
pełnię
–
byłaś
puchem piór i trzepotaniem serca
lotem
nadzieją mojej strudzonej
codzienności
ciepłem zmierzchu
kiedy zasypiały już
wszystkie gołębie
–
dzisiaj
kiedy idę między blokami
szukając swojej wewnętrznej ścieżki
potykam się
o nasze niedokończone rozmowy
o przerwane wpół słowa
w pół serca
oddechy
a właściwie jeden wspólny oddech
–
i kiedy widzę
rozproszone na trawnikach
roztrzepotane i głodne
gołębie
wracam
do tego co jednak się nie spełniło
co pozostało głodne
nienasycone
rozsypanymi na trawie
okruchami chleba
–
byłaś jądrem
naszej niedokończonej przyjaźni
centrum
tego gołębiego świata
który próbowałaś
nakarmić sobą
–
Irena Słomińska
–
–
fot. pixabay.com
______________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.