Dzisiejsze niebo ma tyle w sobie jaskrawości
Dzisiejsze niebo ma tyle w sobie jaskrawości
w chmurach sceny jak ze stworzenia świata
Ktoś lepi moje ręce moje nogi moje serce
i w swoich dłoniach duszę moją wyplata
Dzisiejsze niebo ma tyle w sobie jaskrawości
wychylam się przez okno i płonę razem z nim
Już mam stworzone włosy i usta i krzyk na ustach
tuż obok mnie są kwiaty Bóg też pamiętał o moim psie
Dzisiejsze niebo ma tyle w sobie jaskrawości
zalany jest nią balkon i cały jest gorący od niej stół
I pojaśniały strwożone myśli moje
co grzechu się wciąż boją a nie umieją bez niego żyć
–
Józefa Drozdowska
–
Z tomiku Wyjaśniając siebie/ Józefa Drozdowska, Eugeniusz Szulborski, Regina Świtoń. Białystok: NKL, 2010, – (Kajety Starobojarskie; nr 4/ wybór i red. R. Kantarska-Koper, J. Pisarska)
–
fot. pixabay.com
_______________
Józefa Drozdowska – ur. 1954 w Jeziorkach koło Augustowa. Poetka, autorka tomików wierszy, książki prozatorskiej „Opowieści z domu pod topolą”, książek dla dzieci oraz prac dotyczących Suwalszczyzny; współredaktorka antologii poetyckich, bibliotekarka, regionalistka, animatorka życia literackiego. Debiutowała w 1978. Wiersze publikowała w czasopismach, antologiach i podręcznikach szkolnych. Należy do Związku Literatów Polskich, Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku i Jamińskiego Zespołu Indeksacyjnego.