Doniczka
Tak niewielki spłachetek ziemi jest w tej doniczce.
Tyle, ile można objąć ręką. Tak niewiele życia
trzeba, by ją zasiedlić. Może tylko snu życia –
krasnoludka, królewny na ziarnku grochu.
Dawno przeminęli bajarze, którzy stworzyli
ten, jakże autentyczny, byt. Tak pospolity jak rośliny,
jakimi zaludniano doniczki. Dla tego spłachetka
ziemi nada się też duch człowieczy przenikający
każdą glebę.
Jakże równi jesteśmy pod niebem – postacie z baśni,
duch człowieczy, roślina. Dla naszego istnienia
potrzebny już tylko symbol ziemi?
Wyręczyły nas targowiska snu, właściwie wirtualność bytu.
Wykreowane banki, które kreują nasze człowieczeństwo.
Nie, to nieprawda. Przetrwała doniczka. W niej
garstka ziemi i marzenie o tym, by rosnąć.
I pola za miastem, które przecież nie leżą odłogiem.
—
Irena Słomińska
foto: pixabay.com
–
______
Irena Słomińska urodziła się w 1948 r. w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 r. („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.