***
Dom
odwieczerz
mąż pracuje
i skupia się koło niego światło
szeleszczą kartki natchnione
skrzypi ołówek
i jest tak cicho że komar pokonuje
przestrzeń
zbyt głośno
a na kartkach rodzą się światy
nasz świat utykający i marzenia
o ludzkiej pełni niedoznanej siła
tych światów pokonuje zmęczenie
i parzy się herbata w szklance
i oddycha
łyżeczka skupia na sobie smugę cienia
urasta las
i ty zaplątany w jodłowe gałęzie pokonujesz
opór materii słowa
jasność
zdań wykwita nagła i objawiona
i tu jest sens tej drogi
olśnienie
rozmachem przeżyć wewnętrznym
Rozmachem
świat się staje i ty w tworzeniu
i cóż z tego że z materii
wysnuwasz nić niematerialną
trwałą przez jedno natchnienie
ta noc
równoważy cierpienia dotykasz ran
i one ci się zabliźniają
znaki
na korze jak mówił Astafiew
całe nasze wędrowanie to tylko
blizny lasu w którym przychodzi
nam umierać
w świetle
Irena Słomińska
–
foto: pixabay.com
–
______
Irena Słomińska urodziła się w 1948 r. w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 r. („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.