Deszcze
W dzieciństwie wybiegałam im naprzeciw
jak ziemia, która spija krople, łowi
kaskady wody w swoje łono, by rozkwitnąć,
by wyobrazić sobie owoc, przeznaczenie
wpisane w nią.
Pytałam matkę, dlaczego rzeczywistość rodzi
deszcze? Po to, żeby narodziny określiły nas
jak rama obrazu – odpowiadała. Myślenie
jest sztuką, która nie umiera nigdy.
Świat stał się dzięki temu, że go pomyślano.
I przyszły deszcze.
To baśń? – zapytałam. Tak – odpowiedziała –
będziesz całe życie biegła po swój inkrustowany
owoc, by zrozumieć, że złowiłaś iluzję.
Więc po co łowię deszcze?
By zrozumieć.
Że początek rodzi kres. I kres się rodzi
złotym deszczem. Świat rozkłada swą materię
i składa się jak wachlarz. Tak naprawdę
istnieją tylko krople.
Ty marzysz, mamo.
Bo się spełniam – odpowiedziała. – Może
to tylko idea, w której zaistniałam.
Jak w Bogu?
–
Irena Słomińska
–
foto: pixabay.com
_____________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.