Ból
Wielkiego bólu nie da się oswoić.
Kroi ciało. Dezintegruje. Rozbija duszę –
kryształ z cennej kolekcji, kruchy i niezwykły.
Ból. Gładzisz jego naskórek jak zwierzę,
które nagle nastroszyło sierść.
Skamlesz, ludzkie szczenię. W pustkę, nieczułość,
bezlitosną otchłań.
I już nie krzyczysz, skamlesz.
Ty – skowyt świata.
Nadchodzi powoli. Cicho, ukradkiem.
Dręczy w nieskończoność. Nakłada maski.
Rozpoznając kolejne, próbujesz
pogodzić się z nim, zrekonstruować siebie
i namiastkę znanej ci
rzeczywistości.
Później walczysz, zmagasz się z cierpieniem.
Próbujesz przekierować wektory odczuwania.
Tyle iluzji zawarłeś w zmaganiach.
Tyle nadziei. Umiera. Ostatnia.
Wielkiego bólu nie da się oswoić.
Trzeba go przeżyć. Lub nie.
–
Irena Słomińska
–
fot. pixabay.com
–
_________________________
Irena Słomińska – urodziła się w 1948 roku, w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody(1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny(2020), Lampka wiary (wybór), (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.
