Czytasz
Bobry – wiersz Józefy Drozdowskiej

Bobry – wiersz Józefy Drozdowskiej

Bobry

 

Dorocie i Justynie

Kiedy słońce schylało się
tak nisko nad jeziorem Stackim
że widać było utrudzenie na jego twarzy
bobry ocierały je chustą współczucia
i tylko plusk słychać było
u ujścia rzeki Małkiń przed ciszą
w chwili kiedy wszystko co zmęczone
usypia wierząc w lepszy ranek
Staliśmy na harcerskiej warcie
żegnani paciorkami ich rozmodlonych oczu
czując się bezpiecznie mimo nadchodzącej nocy
Zza rogu wynurzającego się z wody księżyca
lśniły jeszcze przez mgnienie oka
srebrne łuski ich ogonów przecinając
swym błyskiem wołanie kani o deszcz
Żeremie kołysane mruczeniem żaglówek w przystani
rozpływało się powoli w mroku
i wiedzieliśmy w głębi serc że bobry
a z nimi cały świat znają swój odwieczny sens…

9.06.2009

Józefa Drozdowska


fot. pixabay.com
_______________
Józefa Drozdowska – ur. 1954 w Jeziorkach koło Augustowa. Poetka, autorka tomików wierszy, książki prozatorskiej „Opowieści z domu pod topolą”, książek dla dzieci oraz prac dotyczących Suwalszczyzny; współredaktorka antologii poetyckich, bibliotekarka, regionalistka, animatorka życia literackiego. Debiutowała w 1978. Wiersze publikowała w czasopismach, antologiach i podręcznikach szkolnych. Należy do Związku Literatów Polskich, Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku i Jamińskiego Zespołu Indeksacyjnego.

 

 

 

 

 

 

 

 

Przewiń do góry
Skip to content