Czytasz
Balkony – wiersz Ireny Słomińskiej

Balkony – wiersz Ireny Słomińskiej

 

Balkony

Łączą kochanków. Oddalenie i bliskość.
Przestrzeń na słowo. Jego muzykę, gdy wabi, przyzywa,
obiecuje, otwiera tworzone światy, zaczarowane
odległością między balkonem a ziemią, rzeczywistością.
Jak jeszcze pojąć tę ucieleśnioną kreację
naszego człowieczeństwa?

W wieżowcach wyobcowane, podniebne.
Nie sięgniesz miłości śpiewem, nie dotkniesz energią
ducha. Chyba że per procura – internet, nagranie,
książkę. Odarto balkony z magii, choć w skrzyneczkach
kwiaty. Żyją i mają się dobrze. Lecz lepiej byłoby,
gdyby zaistniały ofiarowaniem…

Dziś balkony znaczą wolność
od klaustrofobii domu.
Wychodzisz na nie, w powietrzną przestrzeń.
Poddajesz się słońcu, porom roku tworzonym
przez blask. Wolność, co zaistniała w tobie,
tak jak miłość uzależnia.

Romea i Julię łączyła metafizyka balkonu.
Czy dzisiejszy, jednoznaczny, zmaterializowany
balkon zakwitnie także poezją?
Jaką?

Irena Słomińska

foto: pixabay.com

______
Irena Słomińska urodziła się w 1948 r. w Siemiatyczach. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim. Poetka, autorka recenzji, współredaktorka tomików. Debiutowała w 1975 r. („Głos Szczeciński”). Opublikowała arkusz poetycki Stopa za stopą (Szczecin 1976) oraz w Białymstoku tomiki: Granice (1990), Powracają ogrody (1994), A przecież jest jeszcze miłość (1999), W błękicie odnajdziemy się o zmierzchu (2001), Przebaczyć sobie dzień (2003), A w kruchej skorupce dusza (2004), Smak istnienia (współautorka, 2009), Pogranicza (2011), Przydrożnym różom nie brak wyobraźni (2012), Doznania (2016), Tożsamość (2018), Jestem (2019), Nieskończony wiersz (2019), Nić, nie tylko Ariadny (2020), Lampka wiary (wybór) (2020). Związana z Nauczycielskim Klubem Literackim w Białymstoku. Jest członkiem Związku Literatów Polskich. Mieszka w Białymstoku.

 

 

 

Przewiń do góry
Skip to content